Geduld is een schone zaak, zelfs in de natuur

Mijn zus is een paar jaar geleden met haar gezin vertrokken naar Kenia. Eerlijk gezegd was ik niet heel enthousiast over het vertrek. Wat zoek je daar? Het is gevaarlijk, waarom zo ver weg? De mensen die mij kennen weten ook dat ik mijn mening (dan) niet echt voor mij houdt. Mijn vrouw daarentegen vond het een geweldig plan en wilde daar heel erg graag heen, je begrijpt dat ik daar ‘niet echt de behoefte voor had’. In de zomer van 2018 deed de kans zich voor om naar Kenia te gaan en ja dan wilde ik toch ook wel gaan en werd het geduld van mijn vrouw bekroond.

Op safari

Als je dan toch in Afrika bent dan ‘moet’ je natuurlijk op safari. Vanaf het huis van mij zus naar het park ‘de Mara’ was het ongeveer 4 uur rijden. De rit naar het park was al een belevenis op zich. Over Chinese snelwegen (lees het boek van Rob de Wijk maar) zagen wij naast allerlei marktjes en stadjes ook al de nodige natuur.

De crossing

Tijdens onze safari werden wij begeleid door gids Joseph een Masai die ons alle mooie plekken en dieren liet zien.
Op de laatste dag gingen we naar de crossing. Een crossing is een tafereel wat ik alleen kende uit de films van David Attenborough. Joseph reed ons naar de oever van de rivier waar wij wachtte op het moment dat alle dieren van de ene kant naar de andere kant trokken. Dat duurde best lang. Ik had de hoop al opgegeven en ook mijn zwager dacht dat het niet meer zou gebeuren. En toen uit het niets zette de kudde zich in beweging en in grote vaart zette de dieren zich in gang.

Gemiste kans?

Terwijl de stoet dieren door de rivier trok dook er uit het niets een leeuw uit de struiken. De stoet raakte in paniek, dat er een krokodil aan kwam zwemmen hielp ook niet echt. Een aantal dappere dieren liep door, anderen draaiden zich om en sommigen bleven in het water staan. De leeuw bleef wachten en wachten en ik dacht ‘joh, je kans is echt voorbij’. De dieren die nog in het water stonden gingen uiteindelijk toch naar de overkant, het merendeel van de dieren redde het en een gnoe moest er helaas aan geloven.

Mijn eigen geduld

Natuurlijk was het een onvergetelijke belevenis, nooit heb ik mij zo dicht bij de natuur gevoeld. Ook begreep ik wat mijn zus met haar gezin daar te zoeken hebben (terwijl ik dit schrijf zijn ze opnieuw met Joseph op stap). Maar ook dacht ik bij mijzelf hoeveel geduld heb ik eigenlijk? Hoe snel schrijf ik iemand af? Hoe vaak denk ik, dit heeft geen zin meer? Dat komt vaker voor dan mij lief is. Daarnaast denk ik ook vaak dat ik maar één kans heb. Terwijl ik, net zoals de leeuw, meerdere kansen krijg. Geduld is een schone zaak!

Hoe is het met jouw geduld?

Kun je wel wat meer geduld gebruiken? Ben je bang om kansen te missen? Neem dan contact met mij op en laat mij je helpen.